Eerste Paasdag – dood en niet vergeten
Vandaag zeventig jaar geleden werd mijn moeder geboren. Al vier jaar is zij niet meer bij ons. Of toch wel. Als ik op een bepaalde manier voor de spiegel sta, zie ik mijn moeder staan. Als ik een geluidsfragment van mijn stem hoor, hoor ik haar stem. Als ik weer eens rommel heb gemaakt, hoor ik haar weer ‘chaoot’ zeggen. Mijn zoon heeft hetzelfde gebrek aan wiskundig inzicht als zij, in meerdere gedragingen is hij haar evenbeeld. Zo is zij toch iedere keer weer bij ons. Ik denk aan de tekst van Bram Vermeulen: ‘dood ben ik pas als jij me bent vergeten’.
Vandaag, eerste Paasdag, de herdenking van de opstanding van Jezus. Een man waar 2000 jaar later nog steeds over wordt gesproken. Door hem te blijven herinneren, vergeten we zijn boodschap niet. Er zijn voor de ander, een licht zijn voor de ander en geloven in de toekomst. Gister, in onze besloten Paaswake in een zorginstelling, was deze boodschap meer dan welkom. De mensen missen hun kinderen, kleinkinderen, andere familie en vrienden. Er wordt wel van alles voor ze geregeld, bloemen en paaseitjes worden gebracht, een draaiorgel en zangers komen hun muzikale steun betuigen. Familie staat op afstand, achter de heg te praten, maar wat zouden ze graag hun dierbaren in hun armen willen sluiten. Samen hebben we gebeden, voor de familie, voor kracht en moed, voor de toekomst, opdat het Licht zal overwinnen.
Zalig Pasen!!!
Testament
En als ik doodga huil maar niet; ik ben niet echt dood moet je weten.
Het is de heimwee die ik achter liet, dood ben ik pas als jij die bent vergeten.
En als ik doodga treur maar niet, ik ben niet echt weg moet je weten.
Het is het verlangen dat ik achter liet, dood ben ik pas als jij dit bent vergeten.
En als ik doodga huil maar niet, ik ben niet echt dood moet je weten.
Het is maar een lichaam dat ik achter liet, dood ben ik pas als jij me bent vergeten.
(Bram Vermeulen)